Hoe accepteer je een tegenslag?
“Bij mij heeft het acceptatieproces best een tijdje geduurd. Mensen zien nu achteraf alleen het eindresultaat, maar het hele proces is heel lang. Wat mij heeft geholpen is erover praten met familie en vrienden en er open en transparant over zijn. De begeleiding vanuit familie, vrienden en partner is superbelangrijk. Daarnaast kan lezen ook erg helpen. Er zijn genoeg boeken over tegenslag geschreven: De kracht van tegenslag van Stephen Joseph en De keuze van Edith Eger zijn echte aanraders.”
Hoe ga je ermee om als iemand negatief is over zijn/haar/hun tegenslag?
“Ik ben zelf ook niet altijd positief, ik zit ook wel eens in de put. Ik heb ook gemerkt dat dat bij het proces hoort. Als ik morgen weer tintelingen in mijn voeten voel, word ik heel onzeker. Maar zonder dalen, geen pieken. Als mensen alleen maar negatief zijn, vind ik dat persoonlijk lastig. Je kan iemand niet dwingen om positief te zijn. Ik denk dat je ook moet accepteren dat negatieve gevoelens er mogen zijn. Je moet ook door het negatieve deel heen. Wat kan helpen is je omringen met mensen die positief zijn. Voor de mensen eromheen is het belangrijk om aan te geven dat je het begrijpt, dat je niet weet hoe het is maar dat je je kunt voorstellen hoe het is.”
Hoe kun je iemand begeleiden met een onbereikbaar doel?
“Ik zou mensen niet zo snel ontmoedigen. Het is een onderdeel van je eigen leerproces. Waarom zou je iemand zijn droom bij voorbaat al afnemen? Ik raad aan hier altijd heel voorzichtig mee te zijn. Of die persoon het doel nou wel of niet haalt, hij kan onderweg wel heel veel leren. En daarbij kan iemand je ook verrassen. Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die afgeschreven zijn en toch heel veel bereiken.”
Kun je iemand het beste zelf doelen laten stellen of daarbij helpen?
“Iedereen kan zich het beste motiveren voor iets wat diegene zelf leuk vindt. Het maakt niet zo veel uit wat het dan is. Als je er maar al je energie, je talent of je ei in kwijt kan. Als je iemand begeleidt moet je eerlijk en realistisch naar elkaar zijn om te komen tot een doel wat bij diegene past, een doel wat haalbaar is.”
Kun je een reis naar een doel toe zien als een reis van kleine doelen naar een groot doel?
“Je kunt het inderdaad opdelen. Everest was een einddoel voor mij, maar er zitten allemaal tussentijdse doelen in: technische trainingen halen, uithoudingsvermogen verbeteren. Van veel bergen die ik tussentijds beklom, heb ik de top helemaal niet gehaald. Maar eigenlijk doet dat er niet toe. Het gaat erom wat je ervan leert en wat je ermee doet. Tegenslagen vind ik nooit leuk, maar uiteindelijk brengt het je toch verder. Je mag ook stilstaan bij het moment, bij wat je al hebt gedaan. Sta af en toe even stil en bedenk voor wat je het allemaal doet, met wie je het allemaal doet.”
Wanneer was je echt dankbaar voor je MS?
“Dat heeft een tijd geduurd. Er zijn zat momenten dat ik er niet blij mee ben, momenten dat ik ermee word geconfronteerd. Als ik op een gegeven moment niet meer kan lopen zal ik er weer anders naar kijken. Er is ook niet een specifiek moment geweest waarop ik er blij mee was. Maar toen ik zo veel bergen had beklommen en mijn einddoel had gehaald, realiseerde ik dat als ik geen MS had gehad, dat ik al die dingen dan nooit had gedaan.”
Zou je de K2 kunnen en willen beklimmen?
“Zoals Pippi Langkous zou zeggen: ik heb het nooit gedaan, dus misschien zou ik dat wel kunnen. Voor de mensen die ‘m niet kennen: de K2 is de op een na hoogste berg ter wereld en extreem gevaarlijk. Everest was al heel risicovol. Inmiddels ben ik ook vader, dus ik zou dat risico niet nog een keer willen nemen.”
